فاطمه (سلام الله علیها) گفت : اى ابوالحسن ! من از پدرم شنیدم که مى فرمود: اشک ، خشم خداوند را خاموش مى کند و قبر باغى از باغهاى

 بهشت نخواهد بود، مگر هنگامى که بنده از ترس خدا گریه کند و خداوند عزیز جبار مى داند که من با این اشکها از خوف خدا مى گریم .
على (علیه السلام) گریست . فاطمه (سلام الله علیها) از اشکهاى آن حضرت گرفته و بر چهره خود کشیده گفت : اى ابوالحسن ! اگر غمگینى

در بین امت گریه کند، خداوند آن امت را مورد بخشایش خود قرار مى دهد. پسر عمویم ! تو غمگین و محزونى و من اشک چشم تو را به

صورت مى کشم تا مشمول رحمت خدا شوم ⁽¹⁶⁶⁾.